...Wat kunnen de simpele dingen toch voor een heerlijke dag zorgen. Gister moest ik mijn tentamen voor Staats- en Bestuursrecht doen. Hij was al twee keer uitgesteld doordat ik te ziek zwak of misselijk was geweest. Dit keer ging het hem echter wel worden. Gelukkig was mijn vader thuis en heeft hij mij met de auto naar Utrecht kunnen brengen. Dat scheelt al een hele hoop energie: met de auto i.p.v. met het OV. Op de USBO (de faculteit) aangekomen kwam ik eerst de coördinator van mijn leerkring tegen. Tussen neus en lippen door meldde hij mij dat ik een 8.5 (!!) heb voor mijn scriptie! Woohoo, blijdschap tot en met. Want wat heb ik er een hoop tijd, moeite, zweet, tranen, passie en liefde ingelegd. Mijn scriptie over intrinsieke motivatie en job satisfaction van huisartsen is dus gewoon met een 8,5 beoordeeld!! Nou is dat een lekker begin van je dag of niet?!

Vervolgens dan mijn mondeling tentamen voor recht. Het ging aardig goed, al merk ik dat ik soms slecht uit mijn woorden kom en veel kennis ‘voor mijn ogen' verdwijnt. Zeg maar een soort black out, alleen dan telkens met kleine stukjes stof. Zo vroeg hij mij ietsover het legaliteitsbeginsel. Ik heb dat tot in den treuren geleerd en kon thuis zo opdenderen wat het inhield. Ik zie dat dan echt in mijn hoofd voor me: het hoofdstuk of de pagina van de samenvatting waar het staat uitgelegd; de plek op het papier waar het wordt uitgelegd; de woorden die worden gebruikt om het uit te leggen. Echter, nu er in een andere setting om gevraagd werd, kreeg ik die beelden dus niet in mijn hoofd...het was compleet blanco! Sinds 3 jaar heb ik dit regelmatig. En dus ook niet alleen in studie/leersettings, maar ook in het dagelijks leven. Daar waar normaal gesproken beelden of woorden opdoemen bij het horen van een zin/woord of vraag, blijft het nu soms gewoon blanco. Weg korte en/of lange termijngeheugen....compleet foetsie. Soms wil het na enig nadenken of een uitgebreidere beschrijving van de omstandigheden door de ander nog wel eens terugkomen, vaak ook gewoon helemaal niet. Ik heb het nu al enkele keren gepresteerd om binnen twee minuten dezelfde vraag aan iemand te stellen. Gewoon omdat ik (1) helemaal niet meer weet dat ik hem gesteld heb of (2) niet meer zeker weet of dat de vraag nu alleen nog maar in mijn hoofd heeft rondgespookt of dat ik hem ook daadwerkelijk heb gesteld. Anyway, lastig dus, helemaal in een (mondeling) tentamen. Zeker ook omdat ik het kan vergelijken met hoe het vroeger was: niks geen black outs, maar de kennis in elke hersencel opgeslagen en de mogelijkheid om het binnen een seconde op te dreunen. Inderdaad those were the days, maar die dagen liggen in het verleden. Ik doe het nu met wat ik nu kan en laat dat toch goed genoeg zijn gebleken! Want ik heb een 7.5 gehaald voor mijn tentamen! Weer blijdschap alom!

Bij thuiskomst bleek 1 van mijn twittervriendjes die ik had ingelicht over mijn cijfers, dit ook al op twitter te hebben gezet. Superleuk, want mijn timeline bevatte een aantal lieve felicitaties! Dat is nog eens leuk thuiskomen.

Gister was er ook nog iets anders, namelijkhet REshape: Unconference X Pecha Kucha in Nijmegen. Het wattes? No worries, ik zal het uitleggen: momenteel is er in de zorg een ‘movement' gaande, ingezet door Lucien Engelen (@zorg20). Deze beweging zet zich in voor zorg 2.0, ofwel zorg met, voor en door de patiënt al dan niet met gebruik van internet/social media. Omdat het nog een vrij nieuw begrip is zijn er nog vele mogelijkheden om het te vormen naar wat wij willen dat het is. Gister heeft men daar in Nijmegen 's middags over gediscussieerd: wat is zorg 2.0 en hoe kunnen wij daar gebruik van maken? Gisteravond was er een Pecha Kucha, een concept overgewaaid uit Azië, waarbij (in dit geval) 10 sprekers in 20 x 20 seconden (dus 20 slides van 20 seconden) hun visie op zorg 2.0 konden delen.

Omdat ik al een zware dag achter de rug had gister was het tot op het laatst onduidelijk of ik naar de Pecha Kucha kon gaan. Iets wat ik toch wel heel graag wilde, want zoals iedereen wel weet ben ik enorm geïnteresseerd in de zorg en alle ontwikkelingen die daar momenteel gaande in zijn. Uiteindelijk heb ik toch besloten te gaan: als cadeautje voor mijn goede prestaties die dag. Samen met mijn moeder, die ons heeft gechauffeurd (2u heen, 1.5u terug. Wat een lieverd!), en met een twittervriendinnetje die toevallig ook in Alphen woont, zijn we erheen gereden. En wat is het een prachtige avond geweest. Ik heb mij zeer welkom gevoeld, mede door het enthousiasme en het medeleven van Lucien en Corine. Tevens heb ik een hoop andere twittervriendjes in het echt mogen ontmoeten, wat ik als enorm leuk en gezellig heb ervaren! Wat een attentheid, vriendelijkheid en enthousiasme! Geweldig! Ook de Pecha Kucha's waren zeer interessant: een visie op zorg 2.0 vanuit onder andere een net afgestudeerde verpleegkundige, vanuit een theoloog, vanuit een journalist en vanuit een huisarts....hoe divers wil je het hebben! Machtig mooi.

Na afloop hebben we nog even kort kunnen napraten. Wat een heerlijkheid om ineens tussen allemaal gelijkgezinden te zitten (letterlijk zitten, want de benen waren te moe). Moe maar ook zeer voldaan ben ik weer de auto ingestapt voor de terugreis, waarvan ik een deel niet helemaal meer heb meegekregen....oogjes waren te zwaar geworden ;) ! Maar dat kon mij helemaal niks schelen: ik had een prachtige dag met een heerlijke afsluitende avond gehad!

En nu, the day after, tja ik zal niet liegen: ik merk het flink dat ik gister ‘de beest heb uitgehangen', maar ik heb het er ook meer dan voor over gehad! Op dit heerlijke gevoel kan ik weer weken teren! Dus een ieder die daar een bijdrage aan heeft geleverd: dank jullie wel!

Nu even bijkomen en dan nog 1.5 week bikkelen en dan ben ik hopelijk afgestudeerd!

Liefs,
Michelle

Ps: voor de geïnteresseerden http://www.reshapehealthcare.eu/en http://www.zorg20.nl