Michelle a.k.a. Aussiemies over ME/CVS!

Dank en de toekomst

....Momenteel maak ik wederom een terugslag door. Eigenlijk is die al in november ingezet, heb ik een kleine opleving in maart/april gehad en ben ik nu weer terug bij af. Ik heb weer een zooitje nieuwe klachten erbij en zit nog steeds regelmatig bij mijn huisarts. Ik heb ook nog wekelijks begeleiding op psychisch gebied (acceptatie/ermee leren omgaan e.d.) en ben daar zeer tevreden over. Qua acceptatie denk ik dat ik nu op zo'n 90% zit. Ik kan me bij veel dingen neerleggen en aardig goed leven met de onvoorspelbaarheid van elke dag. Natuurlijk heb ik ook mijn zware dagen, waar ik heerlijk chagrijnig zit te wezen, of dagen waarop pijn overheerst en ik niet mijn dingen kan doen die ik bedacht had te gaan doen. Maar over het algemeen gaat het wel goed en probeer ik alles van de vrolijke en optimistische kant te bekijken!

Als het goed is ga ik 1 juli afstuderen, met een jaar vertraging, maar ook/wel met een mooie cijferlijst en een goed gevoel. Sporten doe ik sinds september 2007 niet meer (daarvoor zo'n 4 a 5x in de week) en momenteel is zelfs een kwartiertje boodschappen al teveel gevraagd. Dus doe ik het maar weer rustig aan. Pak ik mijn laptop en ga ik in bed zitten....Twitteren, hyven, facebooken, youtuben, opdrachten maken, mailen, sociale contacten opdoen.
Want op sociaal gebied is het ook wat beknibbelen (geweest). Uitgaan doe ik niet en ik kom nog maar weinig in Utrecht voor mijn studie. Maar, ik mag mij zeer gelukkig prijzen met mijn 5 vrienden van de USBO die mij in deze 2,5 jaar onvoorwaardelijk hebben gesteund. Die langskwamen, mij gezelschap hielden, kaartjes stuurden, mijn klaagzang soms aanhoorden, mij opbeurde, met mij mee treurde, met mij mailden, belden, smsten etc. Die mij hielpen met het verzamelen van aantekeningen, die opdrachten voor mij inleverden en mijn nieuwe boeken voor mij ophaalden. Ik kom woorden tekort om hen te kunnen bedanken.

Hetzelfde geldt voor mijn familie. Ook zij hebben mij onvoorwaardelijk en liefdevol gesteund en mij proberen te helpen daar waar het kon. Zonder hen zou de frustratie denk ik de overhand hebben genomen, terwijl ik nu continu in een warm bad heb gezeten die mij de tijd en rust gunde die ik nodig had om geduldig te blijven en de dealen met dit alles. Voor hen is het ook niet gemakkelijk (geweest) om van de een op de andere dag ineens een ziek, zwak en misselijke dochter/zus dag in dag uit thuis te hebben zitten.

Ik wil ook de docenten van de Utrechtse School voor Bestuurs- en Organisatiewetenschap enorm bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun en begrip. Voor hun flexibiliteit en hun medeleven. Wat hebben jullie het mij gemakkelijk gemaakt om die stappen terug te doen, die ik echt terug moest doen. Ook wanneer er (weer) een terugval volgde werd de hulp weer geboden die nodig was. Alle druk namen jullie weg, alles was mogelijk. Mijn dank is groot.

Grote dank gaat ook uit naar mijn huisarts. De huisarts is naar mijn idee een persoon die vaak ‘vergeten' wordt. Het wordt als vanzelfsprekend gezien dat hij/zij de zorg levert die benodigd is en hij/zij wordt in familie- en vriendenkring nogal eens afgezeken als de patiënt het niet met de behandeling of diagnose eens is. Ook de overheid schiet telkens met scherp op de huisartsenzorg. (vaak) Onterecht! (tja, hier komt mijn scriptie even tussendoor. De scriptie die mij een uniek kijkje in de huisartsenkeuken heeft gegeven.)

En dus een speciaal bedankje naar mijn eigenste huisarts voor zijn hulp, zorgen, luisterend oor, medeleven, begrip en humor. Ik heb het al vaker gezegd en ik zeg het nu ook weer: mijn huisarts is de beste en ik zou dan ook echt geen andere huisarts willen hebben! :D
Zo, is dat ook weer duidelijk ;).....

En dan mijn toekomst....ja, hoe zie ik die? Ik weet het niet zo heel goed eigenlijk. 1 juli ga ik afstuderen en normaal gesproken ga je dan of een master doen of je gaat aan het werk. Ik heb echter mijn Wajong uitkering aangevraagd. Is toch even iets anders. Wat een pokkenbrief om te versturen is dat zeg! Wie verwacht er nou na een universitaire studie te hebben gevolgd, afhankelijk te moeten zijn van een uitkering? Ik niet en dat was dus ook wel even slikken. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen plannen of dromen meer heb. Die heb ik zeker nog wel. Ik ben immers niet voor niets de (syn)dromen verzamelaar: CVS, PDS en PCOS en tevens Geneeskunde, Australië en een Audi S5 :P.
Mijn levenslange droom is - zoals bekend bij sommigen - om geneeskunde te studeren en als arts aan het werk te gaan. Maar ja, hoe ga je een (minimaal) 6 jaar lange, zware studie volgen als je soms niet eens een boodschap bij de plaatselijke buurtsuper kan doen? Geen idee...ik denk met passie, moed, doorzettingsvermogen en de nodige aanpassingen. Onbegonnen werk zou je denken, maar ik ga toch echt een poging wagen. In september ga ik beginnen met omscholen via thuisstudie: natuurkunde, scheikunde en biologie. En dan maar bezien hoe het er in 2011 voor staat: ga ik loten of wacht ik nog een jaar? We zullen het zien. Studeren is denk ik de enige manier waarop ik mijzelf actief kan houden en aantrekkelijk kan blijven voor de arbeidsmarkt. Momenteel is werken namelijk niet mogelijk, daar zijn de vermoeidheid en andere lichamelijke klachten te zwaar en te onvoorspelbaar voor.....
Voor nu echter, eerst maar eens afstuderen en genieten van de zomervakantie!

Reacties

Reacties

Miranda

Echt respect voor hoe je hier mee omgaat Mies en wat je ook gaat doen, je komt er wel! xx

ellen

Je bent een Kanjer!!

Mama

Ik heb heel veel bewondering voor de manier waarop jij met deze ingewikkelde periode in jouw leven omgaat. Ik ben heel erg trots op jou en weet zeker dat jij in de toekomst jouw dromen waar zult maken en syndromen beheersen.
Ik hou van jou!!
XXX,

Gert

Respect voor je positiviteit instelling en je doorzettingsvermogen...
Kan alleen maar zeggen; blijf je dromen volgen!!!

Lucien Engelen

Zelden heb ik iemand die een échte droom heeft, waar hij of zij voor leeft, die deze niet waar maakte Michelle. Ik weet zeker dat het jouw ook gaat lukken.

gr Lucien
@zorg20

Bart

He Michelle, heb je blog nu pas kunnen lezen. Belazerd verhaal eigenlijk, als je lijf je zo in de steek laat. Voor mij is het als dokter leerzaam. Stom genoeg ben je in de dagelijkse praktijk vaak te veel bezig met wat iemand heeft en hoe je hem verder kunt helpen, en dat in eigenlijik altijd te weinig tijd. Met CVS kunnen we nog zo weinig. Juist daarom is het goed te lezen hoe jij het allemaal ervaart. En dat het wel wat anders is dan even een tijdje moe zijn. Indrukwekkend, ik hoop echt dat het uiteindelijk toch iets voorbijgaands/overwinbaars is en ik wens je heel veel sterkte en succes met je reis.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!