Zoals jullie vast wel weten, ben ik niet zo van het mededelen en het uiteenzetten van (mijn) negatieve emoties. Maar ja, ik heb nu eenmaal deze blog. En dus bedacht ik mij dat ik toch maar eens een poging moest wagen, je weet immers nooit waar het toe leidt.
Dus....daar gaan we dan, poging 1:

De afgelopen tijd heb ik op fysiek gebied weinig goede dagen gekend. Dat kan lang ‘goed' gaan, maar soms is er dan ineens die welbekende druppel....en die druppel is gevallen. Daarom is het vandaag een ‘zeuren, zeiken, zaniken, irriteren, schelden en chago zijn-dag'. Met andere woorden: ik heb het ff gehad en dat gaat dan onder het mom van ‘life is not fair' en ‘pain is a killer'.

Ach en wee; steun en kreun; zucht. Dat zijn eigenlijk de enige klanken die ik de afgelopen 3 dagen heb voortgebracht. Het zijn 2 slechte weken en 2 reteslechte dagen geweest. Ik heb veel pijn gehad en ik weet het nu zeker: pain is a killer. En een painkiller die zijn werk niet doet is een nog ergere killer. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen compleet wanhopig worden van pijn. Je wordt er echt horendol van. Het is dan ook een enorme opluchting wanneer je merkt dat de pijn eindelijk begint te zakken. En gelukkig is het bij mij weer enigszins aan het zakken. Dat voelt echt als een opluchting! Wat een rust! Als nu die pijnstiller ook weer zijn werk (volledig) gaat doen, ben ik weer een gelukkig en vrolijk mens en zul je mij niet meer horen klagen!

Iedereen weet wel dat je lichaam hard werkt om (de aanstichter van) pijn te bestrijden, maar als gezond mens zijnde merk je daar meestal niet zo heel veel van. Mijn lichaam heeft de afgelopen dagen, en eigenlijk al de afgelopen 2 weken, echt een enorme inspanning moeten leveren om tegen de pijn in te gaan, waardoor mijn energie nu weer als een idioot is gekelderd. Door die energiedaling ben ik vanzelfsprekend enorm moe, is mijn geheugen weer verslechterd, doen mijn ogen raar en ben ik duizelig. Mijn dagelijkse activiteiten en studieperikelen komen hierdoor ook weer op een (nog) lager pitje te staan. En dat terwijl ik zo graag wat dingen zou willen doen. *Zucht*: life is not fair.

Pijn is (in mijn geval) dus een humeurverslechter, een activiteitenverminderaar, een enorme energievreter en daardoor indirect ook weer aanstichter van andere klachten. Lijkt mij dus meer dan duidelijk: pain is a killer! En die painkiller....die moet eens ff die pain gaan killen!

Anyway, morgen kan ik er hopelijk weer met frisse moed tegenaan. Ik pleit in ieder geval voor minder pijn, een beter humeur en iets meer energie. Moet kunnen toch? Ik heb namelijk nog zoveel (leuke) dingen te doen....